Beste iedereen,
Toch weer langer geleden dan ik van plan was, schrijf ik deze weblog. Hoe dat komt heeft verschillende redenen. Na China gaat het leven gewoon door. Dat is maar goed ook, natuurlijk. Ik denk dan meteen aan Patrick, die een paar weken na terugkomst is overleden en ook aan de Engelse Barbara. Zij keerde in coma terug naar huis maar is inmiddels helaas ook gestorven.
Dat het leven doorgaat is dus een groot goed, maar toch ook wel lastig. Het huishouden proberen draaiende te houden, het schoolwerk van de jongens, de verbouwing, Harry die weer meer dan fulltime aan het werk is en dan niet te vergeten mijn columns.
Daarnaast moet ik revalideren (dat woord komt nog steeds prima uit mijn mond!). Dat betekent oefenen met mijn handen en armen, mijn voeten en benen. Dat doe ik tweemaal per week in het revalidatiecentrum.
Daar gaat het oefenen wel, want de therapeuten begeleiden me. Hoe ze dat precies moeten doen, is voor hen echter ook nieuw. Zij en ik weten dan ook niet of dat, wat we doen het juiste is. Als mijn linkerarm achteruitgaat (wat zo is) dan weten we niet of dat komt door te weinig oefenen, of door de ziekte. Ik vrees het laatste en dat is meteen de tweede belangrijke reden dat ik niet zo gretig schrijf: ik heb het er gewoon moeilijk mee.
Wat ik mis, en dat is wellicht een goede tip voor de terugkomende China-gangers, is een goede coach.
Iemand die mij dagelijks bij de hand neemt, of (als je dat liever leest) een schop onder mijn kont geeft, om ervoor te zorgen dat ik in beweging kom en blijf.
Dat ik dagelijks met mijn benen oefen op dat leuke, nieuwe hometrainertje. Iedere dag een paar minuten meer.
Dat ik, ondanks het feit dat het me veel moeite kost, stukjes loop aan iemands arm. Ik durf het niet meer alleen, want ik ben helaas vorige week weer gevallen.
Dat ik mijn armoefeningen ook thuis doe.
Dat ik iedere dag, zeker nu het beter weer wordt, een stukje op mijn ligfiets rijd.
Dat ik naar de acupuncturist ga en de kruidenpillen slik.
Dat ik niet in somberheid blijf hangen.
Als je gewend bent om alles zelf te regelen, dan verwacht je niet dat je toch stil komt te vallen.
Dan blijkt dat zoiets goede support nodig heeft.
Begrijp me niet verkeerd: ik krijg uiteraard alle steun van mijn omgeving, en vooral natuurlijk van Harry en de jongens. Maar dit proces vraagt om meer professionaliteit. En die is er nou eenmaal niet; tenslotte ben ik pas de derde Nederlandse China-ganger.
Ik ben dan ook erg benieuwd, hoe de “nieuwe lichting” (dezer dagen komen maar liefst vier Nederlandse families terug uit Peking) dat gaat aanpakken.
Over het spraakvermogen ben ik nog steeds tevreden. Dat is in ieder geval mijn operatie-winst. En met de ademhaling gaat het eigenlijk ook wel goed. Al is een flinke verkoudheid echt fnuikend: het kost bergen energie. Daar had ik vroeger echt geen last van.
Ik ben optimistisch van aard, maar zelfs daaraan twijfel ik de laatste tijd. Maar nee, de somberheid zal niet overwinnen. En jullie reacties helpen mij daarbij!
Lieve groet,
Loes
