Een nieuwe laptop, een nieuw geluid. Een beroemde dichtregel dien je niet zomaar te verbasteren, zeker niet het mooie ‘Een nieuwe lente, een nieuw geluid’ van Herman Gorter. Bovendien klopt de inhoud van de verbastering niet eens.
Mijn oude laptop was zó traag en krakkemikkig geworden, dat er wel een andere moést komen. Een aanwinst, zo’n groot en helder scherm, maar er is ook een nadeel. De software van het spraakherkenningsprogramma kon niet worden overgezet, omdat mijn stem niet duidelijk genoeg meer is.
Nu zit ik met mijn mond achter een pijpje, waarmee ik de muis bedien. Die gaat heen en weer over een toetsenbordje in het scherm. Letter voor letter tik ik aan en veel voorkomende woorden verschijnen op een ander schermpje. Als ik bijvoorbeeld de letter D intik, dan kan ik kiezen tussen de, dat, die, dan, door, deze en dit. Maar het woord ‘krakkemikkig’ moet ik helemaal spellen.
In volmaakte stilte zit ik nu achter mijn schrijftafel, hetgeen je trouwens ook een nieuw geluid zou kunnen noemen. Het spraakherkenningsprogramma werkte al niet snel omdat ik zoveel moest verbeteren, maar deze manier van schrijven is ronduit traag te noemen.
“Hoe gaat het met je nieuwe boek? “, vroeg laatst een oude bekende. “Goed “, antwoordde ik. “Ik ben al op bladzijde drie.” Een boek! Wat een brutale ambitie, in mijn toestand. Schrijven over vroeger, dat is wat ik doe. Leuk om mee bezig te zijn en tenslotte is mijn verleden langer dan mijn toekomst.
Wat het werken ook niet sneller maakt, is dat ik steeds vaker het beademingsmasker op mijn neus heb en dat duwt het pijpje weg. Door mijn hoofd schuin te houden, zodat het pijpje in mijn rechter mondhoek zit, lukt het schrijven uiteindelijk. Dat schiet dus lekker opx85
De bekende keek me lang aan en zei uiteindelijk : “Vergeet niet, dat ook de slak de ark bereikte.”