En plotseling was ik dan ook nog genoemd om Utrechter van het Jaar 2012 te worden. Het AD/Utrechts Nieuwsblad heeft een verkiezing uitgeschreven en een aantal lezers had mijn naam opgegeven.
Dat ik werd genoemd, vond ik natuurlijk leuk. Maar als je dan naast Hans Spekman en Maarten van Rossem blijkt te staan, dan word je toch wat nederig. Om van Dick Bruna nog maar te zwijgen. Allemaal Utrechters met een forse staat van dienst.
Dus wie schetst mijn verbazing, toen een paar weken later mijn foto naast die van negen anderen op de voorpagina van het Utrecht–katern prijkte? Vijf juryleden hadden uit een paar honderd namen een selectie gemaakt en ik behoorde tot de tien genomineerden!
Nu moest ik er ook voor gaan, dacht ik bij mezelf. De zaak begon toch serieuze vormen aan te nemen. Dus stuurde ik een e-mail naar al mijn lezers met: Stem op mij! En tot nu toe beloofden een hoop mensen dat te doen.
Maar één lezer dacht er anders over. ‘Nee, ik stem niet op je. Je hebt met je lintje al genoeg in de belangstelling gestaan. Je had Harry moeten voordragen. Jij weet zelf als geen ander wat het betekent om partner van een ALS-patient te zijn’.
Ik schrok een beetje van die reactie, maar deze lezer heeft eigenlijk gewoon gelijk. Net als één van de juryleden, die in de krant dezelfde suggestie deed. Ik heb me toch een beetje laten meeslepen door het hele succesverhaal en er domweg niet aan gedacht om Harry voor te dragen. Gemiste kans…
Maar laat ik nou niet doorslaan, want Harry zelf vindt helemaal niet dat hij op die lijst thuishoort. Ik heb trouwens op Karima Choukri gestemd, die een huiskamerproject heeft opgezet voor eenzame vrouwen en jongeren met een psychische beperking. De uitslag van de verkiezing is op 5 januari. Spannend!