Genomineerd!

En plotseling was ik dan ook nog genoemd om Utrechter van het Jaar 2012 te worden. Het AD/Utrechts Nieuwsblad heeft een verkiezing uitgeschreven en een aantal lezers had mijn naam opgegeven.

Dat ik werd genoemd, vond ik natuurlijk leuk. Maar als je dan naast Hans Spekman en Maarten van Rossem blijkt te staan, dan word je toch wat nederig. Om van Dick Bruna nog maar te zwijgen. Allemaal Utrechters met een forse staat van dienst.

Dus wie schetst mijn verbazing, toen een paar weken later mijn foto naast die van negen anderen op de voorpagina van het Utrecht–katern prijkte? Vijf juryleden hadden uit een paar honderd namen een selectie gemaakt en ik behoorde tot de tien genomineerden!

Nu moest ik er ook voor gaan, dacht ik bij mezelf. De zaak begon toch serieuze vormen aan te nemen. Dus stuurde ik een e-mail naar al mijn lezers met: Stem op mij! En tot nu toe beloofden een hoop mensen dat te doen.

Maar één lezer dacht er anders over. ‘Nee, ik stem niet op je. Je hebt met je lintje al genoeg in de belangstelling gestaan. Je had Harry moeten voordragen. Jij weet zelf als geen ander wat het betekent om partner van een ALS-patient te zijn’.

Ik schrok een beetje van die reactie, maar deze lezer heeft eigenlijk gewoon gelijk. Net als één van de juryleden, die in de krant dezelfde suggestie deed. Ik heb me toch een beetje laten meeslepen door het hele succesverhaal en er domweg niet aan gedacht om Harry voor te dragen. Gemiste kans…

Maar laat ik nou niet doorslaan, want Harry zelf vindt helemaal niet dat hij op die lijst thuishoort. Ik heb trouwens op Karima Choukri gestemd, die een huiskamerproject heeft opgezet voor eenzame vrouwen en jongeren met een psychische beperking. De uitslag van de verkiezing is op 5 januari. Spannend!

Ook nog een lintje!

Als je de moeite neemt om ervoor te zorgen dat iemand een lintje krijgt, dan moet je wel verdomd veel om die ander geven. Want een Koninklijke Onderscheiding heb je niet zomaar geregeld.

Degene die het lintje krijgt, moet ook wel een prestatie van enig formaat hebben geleverd, maar daar heb ik het nou even niet over. Die persoon, ik in dit geval, wordt door de onderscheiding al genoeg in het zonnetje gezet.

Je moet een aanvraag indienen bij de gemeente en mensen zoeken die die aanvraag met goede argumenten ondersteunen. De gemeente moet die aanbevelingen goedkeuren, daarna de provincie en dan een commissie in Den Haag. Tenslotte moet het de Koningin behagen om de onderscheiding toe te kennen. Harry is er een half jaar mee bezig geweest.

‘Hoezo armoede?’ is deze week voortdurend in kranten en op televisie te zien in het kader van de Week van de Armoede. Beelden van hongerende mensen in de armste landen van de wereld bereiken ons. Totalitaire regimes, rebellerende burgers, mislukte oogsten.

Maar ook verpauperde wijken en voedselbanken in Nederland. En mensen in grote financiële problemen vanwege de economische crisis. Hoe ambitieus en hardwerkend je ook bent, armoede kan iedereen zomaar overkomen.

En ik zit hier in ons fijne huis met een lief, klein poesje op schoot en drie liefhebbende, zorgzame mannen om me heen. Ik heb familie en vrienden in overvloed. Een schare schatten van hulpen verzorgt mij.

Ik kan schrijven op mijn laptop en dat naar iedereen toesturen die het wil lezen. Een beademingsapparaat zorgt ervoor dat ik me, ondanks de aftakeling, redelijk goed blijf voelen. En nou heb ik óók nog een lintje!

Onder valse voorwendselen ben ik naar het stadhuis gelokt, waar de burgemeester en al mijn dierbaren mij opwachtten. Ik was volkomen verrast, perplex en sprakeloos. En dan dat glimmende, intens tevreden gezicht van Harry. Dat is ware liefde.